Licz się z emisjami CO₂

Przychodzi przedsiębiorca do banku po kredyt, a tam słyszy: „Jaki wskaźnik emisji dwutlenku węgla ma Wasza firma?”. Odpowiada więc podobnie jak większość koleżanek i kolegów w takiej chwili: „Nie wiem”. Przedstawiciel banku na to: „Niestety, nie możemy panu pomóc, bo nie jest pan zrównoważony”.

Nie opisujemy science fiction. Właśnie wchodzą przepisy, które prędzej czy później sprokurują opisaną scenkę. To jedno z nowych narzędzi, jakie wprowadziła Unia Europejska, by wymusić na przedsiębiorstwach rozwiązania zmniejszające ślad węglowy ich działalności. 

Trzy minuty do katastrofy

„Ludzkość ma wybór: współpracować albo zginąć. Możemy więc wybrać albo Pakt solidarności klimatycznej, albo Pakt zbiorowego samobójstwa” – mówił w połowie listopada ub.r. António Guterres, sekretarz generalny ONZ do ponad 100 światowych przywódców zgromadzonych na pierwszej oficjalnej sesji plenarnej Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu – COP 27.

Wyświetlano traumatyczne filmy – obrazy zniszczenia i świadectwa ofiar zmian klimaty. Padły dramatyczne dane i fakty. Na przykład takie, że tylko w 2022 r. katastrofy naturalne i spowodowane przez człowieka spowodowały straty gospodarcze ok. 268 mld dol. (szacunki giganta reasekuracyjnego Swiss Re). Sam huragan Ian nad wschodnim wybrzeżem USA „kosztował” 50–65 mld dol., a powodzie w Pakistanie – 30 mld dol. 

Przekaz był zatem jasny: nasza planeta szybko zbliża się do punktów krytycznych, które mogą uczynić chaos klimatyczny nieodwracalnym. Według niektórych zegar zmian klimatycznych wskazuje trzy minuty do zagłady.

„Traktujemy cienką niebieską skorupę, która chroni nas, naszą atmosferę, jako otwarty kanał” – alarmował były wiceprezydent USA Al Gore. Każdego dnia ludzkość wyrzuca w niebo 162 mln t gazów cieplarnianych (GHG). Ich łączny wolumen zatrzymuje tyle dodatkowego ciepła, ile uwolniłoby 60 tys. bomb atomowych klasy „Hirosz...