Odwróceni od rzek - Trudne czasy dla żeglugi rzecznej

Gwałtowny spadek poziomu wody wzdłuż Renu w drugiej połowie czerwca spowodował, że operatorzy barek znów nałożyli opłaty „za niską wodę” (LWS). Nie to jest głównym problemem firm produkcyjnych i handlowych z kilku krajów „nadreńskich”. Znów mogą się tworzyć wąskie gardła w dostawach towarów i opóźnienia w ich dostawach. Podobnie jak w ostatnich dwóch latach. Tyle że w tym roku problemy zaczęły się tuż przed początkiem lata, a nie w sierpniu.

W Polsce Odra, Wisła czy Warta też wysychają. Nikt nie podnosi larum. Za bardzo nie ma kto. Głos zainteresowanych jest słabiutki, bo to nieliczne grono. Skurczyła się liczba spółek przewozowych, właścicieli starzejących się barek i pchaczy, podobnie jak ich kapitanów i marynarzy, zarządów zamulających się portów rzecznych i stoczni śródlądowych z chudymi portfelami zamówień czy armatorów pracujących przeważnie poza granicami kraju.

Jedynie przedstawiciele rządu mówią, że mają program rewitalizacji. Mówią to od wielu lat.

Wyniki jak z lat 60.

– W latach 70. polska towarowa żegluga śródlądowa była najszybciej rozwijającym się segmentem transportu w Europie. Na przykład pierwsi zaczęliśmy budowę seryjnych pchaczy, co było źródłem sukcesu. Ale to historia. Nieużywany ogródek też przecież zarasta chwastami – mówi kpt. ż.ś. Czesław Szarek, prezes zarządu Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Żeglugi Śródlądowej i Dróg Wodnych „Rada Kapitanów Żeglugi Śródlądowej”.

Jeszcze w 1980 r. największe przedsiębiorstwo Żegluga na Odrze miało 216 barek motorowych, 272 pchaczy i 751 pchanych barek, o łącznym tonażu pół miliona ton. Samo przewiozło 11,6 mln...